Stefan i Międzybrodzie Bialskie ponownie

Bardzo trudno mi pisać ten post... Stefana, naszej kochanej sroczki już z nami nie ma. Pewnego ranka z niewiadomego powodu zastaliśmy Stefanka martwego... Nie mogłam dojść do siebie i chociaż minął już tydzień, dalej mam łzy w oczach, gdy o nim myślę, a gdy patrzę na zdjęcia z nim, to krwawi mi serce. Był taki kochany, taki mądry i taki już do nas przywiązany... Apetyt miał wielki, ciągle otwierał dziobek i biegał za mną machając skrzydłami. Wyglądał na zdrowego i pełnego energii...

   A tu.... :( ;(

   Chłopcy go uwielbiali. A on chętnie siedział im na dłoniach. Dawał się nosić, głaskać i przytulać. Jednak dbałam o to, by z tej całej miłości do niego za bardzo go nie ściskali.

   Chcę wierzyć, że przez swoje króciutkie życie był u nas szczęśliwy...Chcę wierzyć, że nie cierpiał kiedy odchodził. I chcę wierzyć, że istnieje niebo dla zwierzątek.

   Wydarzenie ze Stefanem dało mi wiele do myślenia. Z pozoru zdrowa i pełna energii istota już kolejnego dnia może z nami nie być... Nie chcę przenosić tych rozmyślań na moich najbliższych, jednak i do tego to się sprowadza...Bo przecież nikt nie wie komu ile pisane jest przebywać na tym świecie. Dlatego trzeba kochać jak najsilniej i okazywać tą miłość na każdym kroku swoim najbliższym, trzeba chcieć spędzać z nimi czas, póki jest on nam dany. Bo kiedy odkładamy coś na później, tego "później" może już nie być. 

Z naszym Stefankiem byliśmy jeszcze raz na Polu Biwakowym Rodzinnym, w Międzybrodziu Bialskim. Był tam wielką atrakcją, każdy chciał go zobaczyć i dotknąć.

 Był to Zlot Grupy Caravaningowej Południe, uczestniczył też w nim MAN, który przyjechał z pokazowym VANem kamperem. W międzyczasie można było wziąć udział w organizowanym przez MANa konkursie w układaniu puzzli 3 D. Na 9 rodzin zajęliśmy pierwsze miejsce :)

 Stefana nie zabrakło również podczas ogłoszenia wyników i rozdania nagród.

 Wieczorem był przepyszny poczęstunek przygotowany przez Właścicielkę Pola. Widzicie tą buteleczkę? To truskawkówka :)

 Paliliśmy ognisko zaraz obok naszego kamperka, więc mogliśmy spokojnie zostawić śpiących Chłopców i co jakiś czas ich doglądać.

Tak wyglądał kemping zanim wszyscy się zjechali...

 

A potem już tak (widok z drugiej strony).

Zabrałam ze sobą miętę z ogródka, bo bardzo bolał mnie żołądek. Przestał po pierwszej mocnej herbatce z zioła.

 Spacerowaliśmy każdego dnia.

 Stefan cały czas był  z nami...

 Chętnie pozował do zdjęć.

 Dzieciaki za nim szalały, zarówno Tadzio, jak i Nikoś.

Kiedy wróciliśmy do domu zrobiłam mu jeszcze dwa ostatnie zdjęcia... 

 Zdjęcie poniżej to ostatnia pamiątka po Stefanku. Kolejnego dnia niestety nie przeżył :(

Smutno bez niego :(