Od Świąt mamy kolejną ukraińską Rodzinkę, tym razem matka z córką - Galina i Karina. Każdego dnia modlę się o koniec wojny, zastanawiając się jak długo jeszcze ludzie będą cierpieć...
W maju wianki ozdobiły głowę Zosi, a ja szybko chwyciłam za aparat by zamknąć jej urok w obiektywie.
Ogród dopomina się wody, a ja przez nieuwagę lejąc z mauserów deszczówkę, utraciłam całą zmagazynowaną wodę, bo zapomniałam zakręcić na czas kurka... W chwili kiedy to piszę właśnie leje i cieszę się z tego faktu ogromnie, dawno tak nie cieszyłam się z deszczu. W Polsce mamy ogromną suszę, rolnicy nie dają rady bez podlewania, znowu wszystko będzie drogie.
Poniżej zdjęcia jeszcze z przełomu kwietnia i maja:
Stara jabłoń przed tarasem jest moim ulubionym drzewem. Tak pięknie kwitnie na wiosnę, a sikorki od wielu już lat co roku dwukrotnie mają w jej dziupli swoje młode. Drżę z myślą o tym, że drzewo kiedyś trzeba będzie wyciąć i mam nadzieję, że ten czas nie nadejdzie szybko...
Poniżej jedno z moich ulubionych pnączy, niestety także upodobane przez ślimaki - powojnik Stolwijk Gold. Jeśli nie posypię wokół niebieskimi granulkami Brosa, to mam po liściach.
Kocham fiolet w ogrodzie. Ostatnio usłyszałam, że ten kolor jest symbolem transformacji... I słowo to słyszałam w odniesieniu do mojej osoby trzy razy od różnych trzech osób w ciągu dwóch dni. I
tak czuję, że faktycznie sama przechodzę jakąś przemianę. Łapię równowagę między harowaniem w domu, przy dzieciach, w ogrodzie jednocześnie starając się pamiętać o sobie. Bo przez wiele lat ja nie byłam taka istotna, nie dbałam za bardzo o siebie. Teraz nadszedł czas na dopieszczenie siebie, kochanie siebie samej i realizację marzeń - dlatego bachata, dlatego operacja wzroku, dlatego aparat na zęby (który prawdopodobnie ściągnę już w tym roku), dlatego masaże by ulżyć mojemu zmęczonemu ciału, dlatego regularne pazurki u kosmetyczki - by poczuć się kobieco i dobrze, dlatego wygospodarowanie więcej czasu na odpoczynek wśród przyjaciół i randki z Mężem. Bo w życiu nie można wyłącznie pędzić. Czasem też trzeba się zatrzymać.
Tamaryszek już nie kwitnie, ale tutaj na zdjęciu jeszcze go uchwyciłam.
W tym roku taras wygląda tak. Czekam aż pelargonie się rozkręcą i będą bujniej rosnąć. Kusi mnie, by kupić jeszcze coś wiszącego do donicy, ale jeszcze wciąż to rozważam.
A to już mój przystojniak Tadzio - Chłopak o złotym sercu, który dzieli się wszystkim z innymi. Czasem sam nie zje, by komuś sprawić radość. Jestem z Niego taka dumna.
Nikoś - kochany mały Mężczyzna wrażliwy na krzywdę innych. Gdy tylko jestem smutna zrobi wszystko by było mi wesoło. Uwielbia zadania matematyczne, ma świetną pamięć i szybko uczy się wielu rzeczy. Chętnie pomaga mi w kuchni, może kiedyś zostanie kucharzem?
Zosia urzęduje w piaskownicy:)
Zaliczyliśmy też jedno wesele naszych znajomych z salsy na którą chodzilismy kilka lat temu (kiedy to było? 4 lata temu? 3?)
Grześ zamówił nową śrubę napędową do motorówki, tutaj jeszcze szczęśliwy, potem już nie bardzo, bo rozwaliliśmy ją na Wiśle... Niestety uderzyliśmy w coś wystającego na głębokości 2,5m, pomimo tego, że nie było niczego takiego widać. Zaraz za śluzą musielismy nawrócić do Tyńca. Niestety podpłynięcie pod Wawel nie wyszło. Będziemy jeszcze próbować, ale w sezonie, gdy większe jednostki przepchną to, co zalega na trasie.
Postanowiłam, że więcej wieczorów spędzać będę na tarasie, popijając lampkę domowego wina. I póki co mi sie to udaje. Gdy Grześ był w delegacji dwa razy miałam przyjaciół, z którymi cieszyliśmy się czasem na tarasie przy bachatowej muzyce. Z Grzesiem także mi się to udało, ale wciąż czekamy na cieplejsze wieczory.
Udało mi się odtworzyć smak ukraińskiego torta robionego przez Julię. Jestem z tego powodu ogromnie szczęśliwa. To będzie mój standardowy tort, bo pokochałam piec takie blaty. Jest to czasochłonne, ale przyjemne.
Któregoś dnia mojemu Mężusiowi zamarzyła się beza, więc nazajutrz gdy był w pracy, upiekłam bezowe ciasto. Musiałam je chronić przed Zosią - pożeraczem borówek:)
.jpg)
.jpg)