Witajcie kochani. Chwilę mnie tu nie było, przyznaję, że po prostu nie miałam wiele czasu, jakoś dałam się wciągnąć w wir różnych zajęć, obowiązków i świątecznych przygotowań. Aczkolwiek przyznam Wam, że w tym roku wyjątkowo nie miałam siły i ochoty na świąteczną krzątaninę i wyciąganie ze strychu tych wszystkich ozdób. Byłam po prostu zmęczona - trójka małych dzieci jest jednak wyzwaniem. Natomiast to właśnie moje dzieci mnie zmotywowały, bo gdy tylko wyciągnęłam już pierwsze ozdoby, spotkałam się z ich radością, zachwytem i entuzjazmem. Każda kolejna ozdoba była zauważana, doceniana i witana okrzykiem uwielbienia. Dodawało to kopa, powiem Wam. Nagle mi się zachciało, bo miałam dla kogo to robić. Jedyne z czego zrezygnowałam ostatecznie, to z większego przybrania schodów - na barierce pojawiła się jedynie świerkowa girlanda ze światełkami, bez żadnych innych ozdób.
W tym roku miałam w planie zrobić jedynie jedną porcję pierniczków, tak symbolicznie, ale tutaj także popchnęłam się do kolejnych i kolejnych, w końcu zrobiłam też dwa domki piernikowe oraz jeden z landrynek. Za każdym razem było warto - Tadzio i Nikoś doceniali. To Tadzio wyprosił u mnie domek z piernika. Pierwszy zrobiłam dla Jego kuzynki i gdy zobaczył, to oczy Mu się zaświeciły i też taki chciał.
W przyszłym roku mam nadzieję na większą dozę energii i zrobienie ich wcześniej, nie w przeddzień Wigilii...
Ale po kolei - już w listopadzie mieliśmy pierwszy śnieg i wykorzystaliśmy go, by zrobić pierwszego w sezonie bałwana. Przy okazji niestety trochę się podziębiłam i to przeziębienie ciągnie się za mną do tej pory.
Napisaliśmy listy doŚw. Mikołaja, Tadzio prosił o Lego Ninjago, a Nikoś chciał...krasnale! Słodziak. Ucieszył się bardzo z krasnala pluszowego, śpi z nim do tej pory. Mikołajowi tradycyjnie zostawiliśmy mleczko i ciasteczka, a dla reniferków - marchewkę. Popełniłam błąd, bo zabierając listy i przekąski, zabrałam też szklankę ir ano Tadzio to zauważył. Musiałam szybko coś wymyślić "a może Mikołaj chciał być kulturalny i pozmywał po sobie". Za rok muszę pamiętać, by zostawić pustą szklankę.
W tym roku mamy taki oto kalendarz adwentowy. Kupiony na ciuchach za kilka złotych. W przyszłym roku być może połączę dwa rodzaje kalendarzy (ten z poprzedniego roku i ten poniżej).
Zosieńka dostała od Mikołaja taką piękną huśtawkę. Zawiesiliśmy ją między kuchnią, a salonem - chyba jedynym możliwym miejscem.
Buddy także był w świątecznym nastroju, a raczej...nie miał większego wyboru :)
Schodzimy na dół, tu jest chyba moje ulubione miejsce świąteczne, lubię tutaj Chłopcom robić zdjęcia w mikołajowych strojach. Te czerwone zawieszki robiłam w tym samym czasie co skarpety. Bardzo je lubię. Sanki zakupiłam okazyjnie po sezonie za 20 zł, dołożyłam dwie półeczki, pomalowałam i ozdoba gotowa.
Poniższe podświetlane obrazki robiłam rok temu. Pamiętam jaka byłam z nich dumna:)
Te czerwone drzwi, to wzór kartki z zeszłego roku. Pamiętam jak bardzo się nad nimi napracowałam.
Choinkę zawsze ubieramy na samym końcu, wspólnie. W tym roku jedynie Grześ nam nie pomagał, Zosia jest za malutka, ale Chłopcy chętnie się dołączyli podziwiając każdą poszczególną bombkę. Gdzieś na strychu mam też pudełko ze starymi, szklanymi bombkami po mojej Babci. Czekają aż dzieci będą na tyle duże, by nie było możliwości stłuczenia tych cennych pamiątek.
A to mój ukochany kącik w kuchni, który powstał w zeszłym roku. Wieczorami siedziałam przy stole kuchennym i sklejałam te wszystkie domki, wycinałam nożem introligatorskim te wszystkie okienka itd.
Poniżej mały pokój na parterze. Tam również zrobiło się świątecznie, zrezygnowałam jednak z girlandy nad lustrem.
Tadzio i Jego ukochany Buddy...
I na sam koniec dla wytrwałych:)
